Παρόλο που οι βορειοαμερικανικοί και οι ευρωπαϊκοί στόλοι κάνουν ουσιαστικά το ίδιο πράγμα – προσφέροντας αυτοκίνητα στους εργαζομένους τους – τείνουν να το κάνουν με διαφορετικό τρόπο. Τα ακόλουθα παραδείγματα το επιβεβαιώνουν.
- Η μεγαλύτερη διαφορά είναι χωρίς αμφιβολία η προτίμηση των Βορειοαμερικανών για open-end lease[1] ή για Καταληκτική Ρήτρα Ρύθμισης Ενοικίασης (TRAC[2]). Σε αυτό το σχήμα, ο πελάτης είναι πρόθυμος να αναλάβει τον κίνδυνο υπολειμματικής αξίας. Αυτό έχει το πλεονέκτημα της ευελιξίας των χιλιομέτρων, με κίνδυνο να υποχρεωθεί να πληρώσει τη διαφορά μεταξύ συμβατικής RV (υπολειμματικής αξίας) και πραγματικής αγοραίας αξίας. Στις ευρωπαϊκές συμβάσεις μίσθωσης, ο εκμισθωτής αναλαμβάνει τον κίνδυνο της RV.
- Οι Ευρωπαίοι προτιμούν ένα μοντέλο επιλογής από τους χρήστες, όπου οι ίδιοι οι εργαζόμενοι επιλέγουν τη μάρκα, το μοντέλο και όλες τις σχετικές επιλογές. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα αυτοκίνητα προσφέρονται στην Ευρώπη ως εναλλακτική λύση έναντι του μισθού και μπορούν να χρησιμοποιηθούν για ιδιωτικούς σκοπούς, ως αντάλλαγμα μηνιαίας παροχής σε είδος (Benefit in Kind). Οι στόλοι της Βόρειας Αμερικής διαχειρίζονται πολύ περισσότερο ως εμπορεύματα και τα οχήματα είναι συνήθως ίδια ή παρόμοια.
- Ο όγκος οχημάτων των στόλων της Βόρειας Αμερικής αποτελείται κυρίως από φορτηγά και όχι από αυτοκίνητα. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι, ειδικά στις ΗΠΑ, υπάρχει μια ιστορική προτίμηση για μεγαλύτερα οχήματα, καθώς οι αποστάσεις μεταξύ των προορισμών είναι μεγαλύτερες.
- Η τάση προς την κινητικότητα είναι σαφώς μεγαλύτερη στην Ευρώπη. η αύξηση της φορολογίας, οι απαγορεύσεις των πόλεων και η διαφορετική συμπεριφορά των εργαζομένων αποτελούν βασικά στοιχεία που προωθούν ένα νέο μοντέλο κίνησης των εργαζομένων. Αυτό δεν συμβαίνει στη Βόρεια Αμερική, όπου οι εναλλακτικές λύσεις σε ένα αυτοκίνητο (μικρο-κινητικότητα, αλλά και δημόσιες συγκοινωνίες) βρίσκονται, εκτιμούνται και προωθούνται πολύ λιγότερο.
- Περισσότερο από το 50% όλων των ελαφρών οχημάτων στην Ευρώπη είναι ταξινομημένα από εταιρείες, ενώ αυτό ισχύει για λιγότερο από 20% στη Βόρεια Αμερική (πηγή Deloitte). Το εταιρικό αυτοκίνητο είναι κάτι πολύ περισσότερο από επίδομα των εργαζομένων και φορολογικό εργαλείο για τους ευρωπαίους. Οι εργαζόμενοι της Βόρειας Αμερικής θα λάβουν ένα εταιρικό αυτοκίνητο μόνο εάν και όταν το χρειάζονται.
Ανεξαρτήτως όλων αυτών των διαφορών, το Συνολικό Κόστος Χρήσης (TCO), στη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη είναι παρόμοιο: η απόσβεση αντιπροσωπεύει περίπου το 40% του TCO και στις δύο περιοχές, το καύσιμο 20%, το MRT (επισκευές και συντήρηση) 15% και η ασφάλιση, το υπόλοιπο 25%.
Μια άλλη ομοιότητα μεταξύ των στόλων της ΒA και της ΕΕ είναι ο αντίκτυπος της ψηφιοποίησης των επιχειρηματικών μοντέλων. Όλο και περισσότερες επιχειρηματικές συναλλαγές γίνονται χωρίς να χρειάζεται να πάει κάποιος σε έναν πελάτη ή έναν προμηθευτή, γεγονός που θα επηρεάσει τα μεγέθη του στόλου και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Συμπερασματικά, κανείς δεν περιμένει σύντομα σύμπλευση των δύο αγορών. Μπορούμε όμως να μάθουμε ο ένας από τον άλλο: οι διαχειριστές στόλου της Βόρειας Αμερικής δίνουν πολύ μεγαλύτερη σημασία στην εφαρμογή τηλεματικών και συνδεδεμένων οχημάτων από τους ευρωπαίους ομολόγους τους, ενώ οι Ευρωπαίοι φαίνεται να κατανοούν καλύτερα πώς μπορεί να βελτιωθεί η πρόσληψη και διατήρηση ταλέντων μέσω της πολιτικής παροχών.
[1] Μια σύμβαση μίσθωσης που προβλέπει πρόσθετη πληρωμή κατά τη λήξη της για να προσαρμοστεί σε οποιαδήποτε αλλαγή στην αξία του αυτοκινήτου.
[2] Terminal Rental Adjustment Clause
