Για την υλοποίηση της πράσινης μετάβασης σύμφωνα με τα σενάρια που έχει εξετάσει Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρώπη θα απαιτήσει μεταξύ 15 και 60% των παγκόσμιων προμηθειών κρίσιμων μετάλλων.
Αυτό καταγράφει μελέτη που διεξήχθη από ερευνητές του IVL Σουηδικού Ινστιτούτου Περιβαλλοντικής Έρευνας και του Πανεπιστημίου της Ουψάλα, ως μέρος του ερευνητικού προγράμματος Ευρώπη.
Η στρατηγική που επέλεξαν η Σουηδία και η Ευρώπη για την πράσινη μετάβαση περιλαμβάνει μια μαζική επέκταση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και την εκτεταμένη ηλεκτροδότηση των μεταφορών και των βιομηχανικών τομέων. Τόσο η ανανεώσιμη ενέργεια όσο και η ηλεκτροδότηση απαιτούν πρόσβαση σε ορισμένα κρίσιμα μέταλλα. Για παράδειγμα, νεοδύμιο, νικέλιο και ψευδάργυρος χρησιμοποιούνται συχνά σε ανεμογεννήτριες. Το γάλλιο, το ίνδιο και το τελλούριο χρησιμοποιούνται στα ηλιακά κύτταρα και οι μπαταρίες και τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα χρησιμοποιούν κοβάλτιο, λίθιο και νικέλιο.
Στη μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Environmental Development, ερευνητές στο IVL και στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλα συνέκριναν τις εκτιμώμενες απαιτήσεις με τα παγκόσμια αποθέματα και την παγκόσμια παραγωγική ικανότητα που είναι διαθέσιμη.
Σύμφωνα με τη μελέτη, η ΕΕ απαιτεί περίπου το 25% έως 35% των σημερινών παγκόσμιων αποθεμάτων ψευδαργύρου, κοβαλτίου και λιθίου. Ακόμη και με αισιόδοξες υποθέσεις, έως το 2030 η ΕΕ θα χρησιμοποιεί περισσότερο από το 80% της παγκόσμιας παραγωγικής ικανότητας για λίθιο και 25% έως 30% για κοβάλτιο και δυσπρόσιο.
Από τα 14 μέταλλα που αξιολογήθηκαν, μόνο στις περιπτώσεις του γαλλίου, του ινδίου και του μαγγανίου η ΕΕ χρησιμοποιεί λιγότερο από το 5% —δηλαδή λιγότερο από το κατά κεφαλήν μερίδιο της— της παγκόσμιας παραγωγικής ικανότητας.
Με λιγότερο αισιόδοξες υποθέσεις, η αξιοποίηση από την ΕΕ είναι ακόμη μεγαλύτερη. Ο μέσος όρος για όλα τα μέταλλα κυμαίνεται μεταξύ 15% και 60% της παραγωγικής ικανότητας, ανάλογα με τις υποθέσεις που γίνονται.
Η ΕΕ αντιπροσωπεύει το 5,7% του παγκόσμιου πληθυσμού, η Σουηδία το 0,13%. Ως ποσοστό του πληθυσμού, απαιτούν επομένως ένα δυσανάλογα μεγάλο μερίδιο των παγκόσμιων πόρων κρίσιμων μετάλλων.
Η τεχνολογική ανάπτυξη, η ανακύκλωση μετάλλων και η ταχύτερη δημιουργία νέων ορυχείων είναι στρατηγικές που θα μπορούσαν να αλλάξουν την κατάσταση.
